Τα φλαμίνγκο μας!

Γιάννης Γαΐτης, ο ζωγράφος που εκφράστηκε για την απώλεια της μοναδικότητας και της ατομικής ταυτότητας μέσα από το έργο του.
Τα γνωστά "ανθρωπάκια" του φέρουν όλα κοινά χαρακτηριστικά και ενδυμασία δείχνοντας την τάση του σύγχρονου κόσμου προς τη μαζικοποίηση. Μελετώντας για αυτόν τον καλλιτέχνη δημιουργήσαμε κι εμείς κάτι αντίστοιχο. Ανθρωπάκια που μοιάζουν μεταξύ τους και ανάμεσά τους κανένα δεν ξεχωρίζει.

Χαριτωμένα αλεπουδάκια και σκαντζοχοιράκια! 

Δεν περνάει χρονιά στο Καλλιτεχνείο που να μη μιλήσουμε για μεγάλες προσωπικότητες καλλιτεχνών.
Ο Modigliani είναι από τους αγαπημένους μας  ζωγράφους  οπότε καταλαβαίνετε ότι δε θα μπορούσε να λείπει και φέτος από το πρόγραμμά μας.  Τα παιδιά  μελέτησαν τις προσωπογραφίες του  για ακόμη μια φορά και προσπάθησαν να ενσωματώσουν στα έργα τους κάποια στοιχεία του ( ο μακρύς λαιμός, το οβάλ πρόσωπο, τα μάτια αλλά και τις χρωματικές αποχρώσεις).  
Σίγουρα θα σας παρουσιάσουμε και άλλες δημιουργίες μας εμπνευσμένες από τον Modi! 

ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ

Η ανακύκλωση είναι πλέον η αγαπημένη μας συνήθεια. Πέρα από αυτό είναι για μας πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Μπορεί στα χέρια μας να έχουμε χίλια δυο υλικά πολυτελείας, μπορεί να αγαπάμε το γκλίτερ, τα ανακυκλώσιμα όμως υλικά είναι τα αγαπημένα μας. Λες και μας προκαλούν συνεχώς να τα χρησιμοποιήσουμε.  Όπως έλεγε και ο Αλέξανδρος  Φασιανός, « ο ζωγράφος χρειάζεται μόνο χρώματα για να δημιουργήσει »και πραγματικά είχε δίκιο. Ο καλλιτέχνης, όταν οι ιδέες χορεύουν στο μυαλό του έχει ανάγκη από ελάχιστα για να φτιάξει ένα έργο τέχνης. Στα χέρια μας βρέθηκαν πολλές εφημερίδες, και άλλα ειδών χαρτιά. Όλα ακατάλληλα για ζωγραφική. Εμείς αρνηθήκαμε πεισματικά να τα πετάξουμε στον κάδο ανακύκλωσης. Τα βάλαμε στον πάγκο μας κι αμέσως σκεφτήκαμε τι να τα κάνουμε. Η δράση είχε υψηλό βαθμό δυσκολίας. Τα υλικά ήταν συγκεκριμένα  και δεν υπήρχε κάτι να βλέπουν . Ήταν εξ ολοκλήρου η φαντασία τους. Τα νήπια και τα προνήπιά μας, ακολουθούν τα χνάρια των μεγαλυτέρων με τον ίδιο ζήλο προσπαθώντας  με κάθε τρόπο να κάνουν την ιδέα τους έργο. Ίσως τελικά να ήταν εύκολο  να έρθει κάτι  στο μυαλό τους, τα χεράκια τους όμως πιστέψτε με κουράστηκαν πολύ να κόψουν και να κολήσουν όλα αυτά τα μικροσκοπικά χαρτάκια. Οι πιτσιλιές δεν έλειψαν ούτε η ασημοσκόνη. Και ποιος θα μπορούσε να πει όχι σ'  ένα παιδί που με τόση λαχτάρα δημιουργούσε ακούραστα το έργο του. Το αποτέλεσμα τα δικαίωσε για άλλη μια φορά και εγώ σαν  κουκουβάγια καμαρώνω και χαίρομαι.  Λιοντάρια σκυλάκια, κύκνοι, ρομπότ ξεπρόβαλαν  μέσα από τα άχρηστα χαρτιά  και κοσμούν πλέον το εργαστήρι μας.Και ασφαλώς θα κλείσω την παρουσίαση μ' ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά μου. 

Αγαπάμε πολύ τα αερόστατα. Ίσως γιατί είμαστε ονειροπόλοι και μας αρέσει να ταξιδεύουμε σε κόσμους μαγικούς .Ίσως γιατί πετάμε από μόνοι μας στα σύννεφα, παρέα με τις ιδέες μας; Ποιος ξέρει! Σημασία έχει πως δημιουργούμε και περνάμε καλά.
Η ομάδα μας καλά κρατεί…
Ψηφίσαμε να ξέρετε και πολύ δημοκρατικά αποφασίσαμε να φτιάξουμε αερόστατα από κόλλα και χαρτί.
Χρειαστήκαμε ένα μπαλόνι για κάθε παιδί, εφημερίδες, κόλλα, ακρυλικά και πολύ φαντασία. Όπως βλέπετε τα καταφέραμε.
Τα όμορφα αερόστατά μας είναι δημιουργίες παιδιών την δευτέρας δημοτικού. Όλοι τους αξιόλογοι καλλιτέχνες αλλά και μία απίστευτη ομάδα. Όσο  σπουδαία δημιουργούν, τόσο πολύ διασκεδάζουν την ώρα της δημιουργίας. Στις φωτογραφίες θα είτε τη χαρά μας, αλλά δεν θα ακούσετε τις ατάκες μας. Αυτές τις κρατάμε για μας. Όσο για  την τεχνική, την κατέχουν πολύ καλά από τα νήπια. Τόσο καλά που απαγορεύεται πια να ακουμπάω τα έργα τους. Τι να κάνω...απλά τους καμαρώνω!

Πριν κάποιες ημέρες η Βάσια μας δεν ήρθε στο Καλλιτεχνείο. Ο λόγος ήταν πως θα πήγαινε στην Αθήνα. Ζήτησε μάλιστα να μην της βάλω απουσία γιατί θα πήγαινε κάπου και θα μου ετοίμαζε μια έκπληξη. Την επόμενη εβδομάδα ήρθε στο Καλλιτεχνείο και είχε ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά.
-Κυρία , πήγα στην Αθήνα και δεν μπορείς να φανταστείς τι έκανα!
-Tι έκανες; ρωτήσαμε όλοι.
-Επισκέφτηκα το Μουσείο Γουλανδρή. Και είχε μέσα τόσα πολλά έργα ζωγράφων που δε φαντάζεσαι. Ήταν αληθινά. Πραγματικά έργα τους.
-Τα είδες όλα; την ρωτήσαμε..
Και η Βάσια άρχισε να μας αφηγείται την επίσκεψη της στο Μουσείο...Kατ' αρχήν μας μίλησε για τον κύριο και την κυρία Γουλανδρή και την αγάπη τους για την τέχνη. Μας ανέφερε πως είδε έργα όλων  των  ζωγράφων  που είχαμε γνωρίσει.
Εντυπωσιάστηκε από το γλυπτό  του Degas, τη μικρή χορεύτρια. Αναγνώρισε τις ελιές του Van Gogh, ξεχώρισε τα έργα του Picasso, θυμήθηκε τον Giorgio De Chirico. Διέκρινε εύκολα την ακρίδα του Miro.  Η πρόκληση ήταν μεγάλη και η Βάσια μας πιο λαμπερή από ποτέ. Τότε σκεφτήκαμε να αξιοποιήσουμε την τεχνολογία. Με την βοήθεια του λάπτοπ κάναμε όλοι μαζί μία εικονική περιήγηση στο Μουσείο Γουλανδρή. Η ξεναγός μας ήταν η Βάσια. Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι άλλωστε.
Εγώ από την μεριά μου σαν μαμά κουκουβάγια καμάρωνα που η μαθήτριά μου που  ήξερε τόσα πολλά. Θυμόταν πράγματα που είχαμε πει για καλλιτέχνες και τεχνοτροπίες.Φαινόταν ακόμη πως έδωσε μεγάλη προσοχή στην ξενάγηση.Συγκράτησε μεγάλο όγκο πληροφοριών.…όμως το σημαντικό δεν ήταν αυτό.  Ένα παιδί του δημοτικού θα μπορούσε και να μην θυμάται πολλά. Το σημαντικό είναι πως η Βάσια αγάπησε την τέχνη, ενδιαφέρθηκε να επισκεφτεί το Μουσείο ,αλλά και να παρακολουθήσει και την ξενάγηση εκεί.

Ίσως είναι ζωηρά ,φλύαρα ,ενοχλητικά μικρά η υπερκινητικά…Όμως είναι παιδιά και εμείς έχουμε υποχρέωση να τους δίνουμε ερεθίσματα ,να τους γνωρίζουμε κόσμους .Τα παιδιά είναι δεκτικά και διψούν για μάθηση.

Εμείς δεν είμαστε εδώ να διδάσκουμε τέχνη αλλά για να τους μάθουμε να αγαπούν την τέχνη.
Η ξενάγηση τελείωσε. Η Βάσια μας είχε μεταδώσει τον ενθουσιασμό και τις γνώσεις της. Αυτό ήταν δεύτερη επιτυχία.

Όλοι ομόφωνα ήθελαν να ζωγραφίσουν «τα δύο ριγέ» του Καντίνσκι.

Δεν το κρύβω πως προβληματίστηκα που απέρριψαν Μιρό και Ματίς. Γρήγορα όμως κατάλαβα πως τα δύο ριγέ κέρδισαν τις εντυπώσεις από την γόμα-σουβενίρ  που έφερε μαζί της η Βάσια.