Λίγα λόγια για τη Νατάσα
Μια ανάσα από τα Χριστούγεννα. Είναι η καλύτερη στιγμή για να σας κάνω ένα δώρο. Σας παρουσιάζω ένα παραμυθάκι.
Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Είμαι πολύ χαρούμενη και περήφανη. Το παραμύθι αυτό, το έχει γράψει η Νατάσα μας. Ο Πικάσο μας όπως συνηθίζω να την λέω. Μια πολύ καλή ζωγράφος με μεγάλη φαντασία. Νιώθω συγκίνηση γιατί η Νατασούλα μας ήρθε στο Καλλιτεχνείο στα τέσσερα της χρόνια.
Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη της επίσκεψη. Άρπαξε ένα χαρτί, μια παλέτα χρώματα, ένα πινέλο, ξάπλωσε στο πάτωμα και άρχισε να ζωγραφίζει. Από τότε είναι μαζί μου! Ένα από τα παιδιά στηρίγματα. « My dream team» όπως πάντα αποκαλώ. Και περάσαμε πολλά. Γράψαμε την ιστορία της Βιολέτας, ανεβάσαμε κουκλοθέατρο, γράψαμε θεατρικά και δώσαμε παραστάσεις!
Και να, που σήμερα παιδί τρίτης δημοτικού, μου έστειλε το πρώτο της ολοκληρωμένο παραμύθι. Απολαύστε το!
Ένα μυστήριο στον ουρανό της Νατάσας Τσαγρή
Η Αναστασία κοιτούσε τον ουρανό έξω από το παράθυρό της. Ξαφνικά είδε ένα περίεργο και φωτεινό αντικείμενο να πετάει στον ουρανό. Τι να ήταν άραγε; Αστέρι δεν ήταν! Ούτε και το φεγγάρι ήταν! Ήταν κάτι που είχε πάνω ταράνδους, ένα έλκηθρο, χίλια δυο πολύχρωμα φωτάκια και ένα έλατο!
Στην αρχή σκέφτηκε πως μπορεί να ήταν ένας άλλος πλανήτης με δέντρα και ζώα. Όμως δεν θα μπορούσε να πετάει στον ουρανό τόσο γρήγορα και να φαίνεται από τόσο κοντά.
Η δεύτερη σκέψη ήταν πως θα μπορούσε να είναι ένα αεροπλάνο που κουβαλούσε δέντρα και ζώα και τα πήγαινε σε άλλες χώρες που δεν είχαν τίποτα από τα δύο. Αλλά πως τα κουβαλούσε όλα αυτά χωρίς να πέφτουν; Μήπως ήταν κάποιο διαστημόπλοιο;
Ναι, ένα πολύ περίεργο διαστημόπλοιο. Όμως τι δουλειά είχαν όλα αυτά επάνω του; Αχ, είναι πολύ δύσκολο σκεφτόταν και ξανασκεφτόταν μα λύση δεν βρισκόταν. Έτρεξε λοιπόν να ρωτήσει τον παππού της που διάβαζε την εφημερίδα του δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
– Παππού, παππού, κοίτα εκείνο το περίεργο πράγμα στον ουρανό.
– Ποιο, κορίτσι μου;
– Εκείνο που μοιάζει με αεροπλάνο, ή διαστημόπλοιο, ή πλανήτη ίσως.
– Εκείνο γλυκιά μου είναι το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη.
– Μα δεν είδα πάνω του τον Άγιο Βασίλη, μόνο κάτι πράσινα ανθρωπάκια.
– Σίγουρα θα είδες τους ξωτικοβοηθούς του.
– Βάλε μπουφάν και πάμε να δούμε.
Όταν ξαναπέρασε το αντικείμενο, ο παππούς έκανε σήμα με ένα δυνατό φακό. Το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη άρχισε να κατεβαίνει ώσπου προσγειώθηκε δίπλα τους.
– Άγιε Βασίλη να σε τσιμπήσω για να δω αν είσαι αληθινός;
– Χοχοχο! Αληθινός είμαι και δεν χρειάζεται να με τσιμπήσεις
– Θα με πάρεις μαζί σου να μοιράσουμε τα δώρα;
– Αν έχεις μία κούπα γάλα και μερικά μπισκότα για όλους κάτι μπορεί να γίνει.
Ο παππούς, η Αναστασία, ο Άγιος Βασίλης και δύο ξωτικά μπήκαν μέσα στο σπίτι. Οι τάρανδοι ήπιαν νερό και ξεκουράστηκαν στο υπόστεγο. – Άγιε Βασίλη, τελικά θα έρθω μαζί σου;
– Γλυκιά μου Αναστασία, δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου γιατί θα σε δούνε και τ’ άλλα παιδάκια και θα ζηλέψουν. Φαντάσου λοιπόν, ένα έλκηθρο με ταράνδους, δώρα, καλικάτζαρους, όλα τα παιδιά του κόσμου και εμένα πάνω του! Δεν θα ήταν παραφορτωμένο; Άσε που από μακριά θα έμοιαζε ένα σκέτο μυστήριο!
Η Αναστασία με τη φαντασία της δημιούργησε ένα έλκηθρο σαν αυτό που της περιέγραφε ο Άγιος Βασίλης. Είχε δίκιο τελικά. – Αναστασία μου, ήρθε η ώρα να φύγω. Έχω πολύ δουλειά ακόμη.
– Γειά σου Άγιε Βασίλη.
– Ω παραλίγο να το ξεχάσω, δεν σου έδωσα το δώρο σου. Έμαθα πως σου αρέσει να κοιτάς τον ουρανό.
Η Αναστασία πήρε το πακέτο της και το άνοιξε με περιέργεια. Μέσα βρήκε αυτό που πραγματικά ήθελε. Ένα τηλεσκόπιο. Τώρα θα μπορεί να δει τ ’αεροπλάνα, τα διαστημόπλοια και φυσικά το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη.
