Όταν ένα παιδί ζωγραφίζει, μόνο όμορφα πράγματα αφήνει στο χαρτί του. Όταν όμως ζωγραφίζει Γαΐτη, καταφέρνει και δίνει “πνοή” ακόμη και σ’ εκείνα τα ξύλινα ανθρωπάκια.
Τότε εκείνα ζωντανεύουν. Παίρνουν χάρη από την αθωότητα του.
«…Ανθρωπάκια τα οποία είναι ξύλινα βέβαια, αλλά αληθινά Ανθρωπάκια. Δηλαδή είναι τα Ανθρωπάκια του σήμερα, είναι το κατεστημένο και το ίδιο το Ανθρωπάκι αυτό αντιδρά στο κατεστημένο. Οι άνθρωποι, τα Ανθρωπάκια που λέω, το κατεστημένο, έφτασε σ’ ένα σημείο όπου δεν παίρνει άλλο να πάει πιο μακριά […] γίνανε ένα νούμερο και τίποτα παραπάνω. Εδώ εγώ κάνω μια μαρτυρία και σας λέω: φροντίστε να σωθείτε, να σωθούμε. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο εγώ εκτός απ’ αυτήν τη μαρτυρία».
«Μονόγραμμα» ΕΡΤ 2, Γιάννης Γαΐτης, Νοέμβριος 1984
